Współczesny sport wyczynowy charakteryzuje się wielkim zainteresowaniem medialnym. Powstaje w związku z tym zapotrzebowanie na spektakularne widowiska sportowe, nowe rekordy i gwiazdy sportu, przyciągające widzów oraz sponsorów. Sport wyczynowy pozostaje przy tym na usługach polityki, stąd zainteresowanie nim sfer decydentów w wielu krajach świata, nie szczędzących pieniędzy na jego rozwój. Wreszcie sport to ciągle szansa i sposób na samorealizację, indywidualny bądź zespołowy sukces zawodowy i materialny. Z tych m.in. powodów sport staje się socjologicznym i kulturalnym fenomenem naszych czasów. Coraz trudniej jest jednak o postęp wyników sportowych. W niektórych konkurencjach i dyscyplinach obserwuje się już wieloletnią ich stagnację. Podkreśla się, że w zakresie tzw. kondycyjnego przygotowania zawodników zbliżamy się do granicy ludzkich możliwości funkcjonalnych. Teoretycy i praktycy treningu sportowego zadają więc sobie pytanie, gdzie tkwią rezerwy do poprawy wyników sportowych oraz jak je wykorzystać? Podjęta problematyka o charakterze teoretyczno-empirycznym lokuje się na styku trzech dziedzin (obszarów), między teorią treningu sportowego, antropomotoryką a biomechaniką ćwiczeń sportowych. Posługiwanie się aparatem pojęciowym z tych obszarów wiedzy nie jest zadaniem łatwym, z uwagi na stosowane, specyficzne dla nich nazewnictwo. Jest dużym wyzwaniem dla wszystkich, którzy się tego podejmą. W celu ułatwienia śledzenia rozumowania autora pracy, na jej końcu sporządzono słownik najważniejszych, użytych w tekście, terminów, głównie z zakresu antropomotoryki, biomechaniki i teorii sportu oraz przedstawiono ich synonimy i definicje.