Głównym celem książki jest wyjaśnienie wpływu kryzysu finansowo-ekonomicznego na politykę Unii Europejskiej od 2007 r., jak również analiza podejmowanych przez nią działań stabilizacyjnych. To dwuczłonowe pojęcie kryzysu obejmuje zarówno zjawiska napięć w sferze finansów sektora publicznego oraz prywatnego (rynkowego), jak i zmiany w sferze realnej. W ramach tak rozumianego kryzysu można wyodrębnić szereg jego rodzajów w sferze finansów rynkowych, np. kryzysy bankowe, w tym na rynku podstandardowych (subprime) kredytów hipotecznych w USA, giełdowe i walutowe oraz w sferze finansów publicznych, np. kryzysy fiskalne, czy kryzysy zadłużenia publicznego (sovereign debt crisis), nazywane także kryzysami finansów publicznych. Natomiast w sferze realnej kryzys łączy się zazwyczaj z tradycyjnym cyklem koniunkturalnym, tj. fazą recesji i ożywienia, przy czym w głębokiej recesji mamy do czynienia z dużym spadkiem PKB, załamaniem produkcji, wzrostem bezrobocia, a także z powstaniem szeregu nierównowag destabilizujących gospodarkę. Przyczynami tych zjawisk mogą być tutaj również m.in. rożnego rodzaju szoki popytowe lub podażowe, jak np. kryzys naftowy, a także impulsy kryzysowe płynące ze sfery finansów. W niniejszej książce uwaga została przede wszystkim skoncentrowana na trzech kryzysach: bankowym, w sferze realnej oraz finansów publicznych. Wychodząc z założenia, że rozwijał się kryzys finansowo-ekonomiczny, którego elementami były kryzys bankowy, kryzys w sferze realnej oraz kryzys finansów publicznych badana będzie hipoteza o wzajemnym ich oddziaływaniu. Służyć temu ma wyjaśnienie istniejących między nimi sprzężeń zwrotnych.